Want ook dat is restverwerking van soepvlees
Als je bouillon hebt getrokken, is er vast wel wat vlees over voor de poes. Voorwaarde is wel dat er geen zout is gebruikt. Snijd het vlees in kleine stukjes, en week een bruine boterham in wat van de bouillon. Prak de boterham fijn met een vork, en meng dit door het soepvlees. Je kunt ook een restje gekookte rijst gebruiken. De katten vinden het heerlijk als het voedsel nog lauwwarm is. Van de soepkip kun je ook een stukje vel erbij doen. Dat is wel vet, maar een enkel keertje moet kunnen.
Kijk het eten altijd goed na op botjes of graatjes.
Katten kunnen soms heel vreemde dingen lusten. Zuivel, vlees en vis zijn nog te verwachten, maar de kat van een vriendinnetje van mijn dochter eet graag broccoli! En over vreemde smaak gesproken: Ik vond ooit een muizennest in een vergeten kast waar de bewoner een hele voorraad kattebrokjes naar toe had gesleept, rechtstreeks uit de voederbakjes van de katten. En dit heb ik nog niet eerder meegemaakt: Hiro en Micah eten bijna geen blikjesvoer, alleen droge brokjes. Uit vrije wil. Behalve als City in huis is, dan vreten ze opeens wel natte brokjes.
Een bedelkat wordt niet geboren, maar gemaakt
Een tip: als je je katten ‘menseneten’ geeft, doe dat dan NOOIT rechtstreeks vanaf de tafel. Zet altijd het schoteltje met lekkers bij hun gebruikelijke eetplaats, op een vast moment. Dus niet als katten er om vragen. Tenzij het hun etenstijd is natuurlijk. Onze oudste kat kan heel goed klokkijken en zorgt er voor dat je vanaf kwart voor zes geen stap meer kunt verzetten zonder over hem te struikelen, totdat het kattendiner is geserveerd.
Mijn dochter vroeg zich ooit af waarom ZIJ niet op deze pagina staat. Nou is ze af en toe wel een echte kat, maar zolang ze geen kattebrokjes eet krijgt ze hier geen plaatsje!
Hieronder een filmpje van City en Micah, gemaakt op 16 april 2013. Of ze spelen of vechten is me niet helemaal duidelijk, maar de nagels blijven ingetrokken.
De katten van Coquinaria
| City ♂ (1996-2015) Poesjenel ♀ (1997-2005) Betje ♀ (1986-2006) Clio ♀ (2005-2008) Hiro ♂ (2007-2018) Mortje ♂ (2007-2022) en Manje ♂ (2007) Micah ♂ (2008-2015) Luna ♀ en Milo ♀ (2018) |
Wie een beetje over deze site heeft gesurfd, heeft hier en daar een foto van mijn katten kunnen zien. Sinds juni 2015 heb ik voor het eerst sinds 1997 maar één kat, Hiro. Omdat hij helemaal opbloeit nu alle aandacht voor hem is en er geen concurrentie meer in huis is, komt er geen nieuwe kat bij.
Katten zijn net als mensen: allemaal verschillend. Ze zijn zeer eigenzinnig in hun voorkeur voor en afkeer van bepaalde etenswaren (en mensen). Iedereen vindt natuurlijk zijn eigen kat (of hond) bijzonder, en ik ben daarop geen uitzondering. Op deze pagina staat dan ook een korte beschrijving van al die unieke dieren die het leven van Coquinaria hebben verrijkt.
Van begin april tot eind juni was Coquinaria katloos na het plotselinge overlijden van Hiro. Maar toen een maand later een vriendin vertelde dat de moederpoes waar haar katten vandaan kwamen weer een nestje kreeg, was de beslissing gauw genomen. Dus …
City
City (1996-2015) was onze eerste kat, en hij heeft diverse ‘tweede katten’ overleefd. Bij een vriendinnetje van mijn toen nog driejarige dochter waren kittens geboren, en toen ik haar ophaalde, werd mij meegedeeld: “Ik neem de rooie”. Toen hadden wij dus een kat.
Heel lang vond de dierenarts hem ongelooflijk gezond voor zijn leeftijd. Hij was een goede jager, en in ons oude huis kreeg ik regelmatig muizen cadeau, bij voorkeur diep in de nacht en levend. Dan konden we samen ‘spelen’ met de muis. Ik ving ze door er een handdoek overheen te gooien en dan zette ik ze weer buiten.
City lustte dus alles, óók het voer van de andere katten. Hij schrokte zijn eigen natte brokjes zo snel mogelijk naar binnen (harde brokjes heeft hij een broertje dood aan), en loerde dan intimiderend naar de nog etende katten. Favoriet eten: tonijn, gerookte zalm, geraspte kaas en kippenvel (maar niet tegelijkertijd).
De verhuizing naar Kortenhoef in 2007 zinde City niet. Hij wandelde honderden keren (ik overdrijf niet) terug naar ons oude adres in Hilversum. Wat ik ook probeerde: feromonen, homeopathische druppeltjes, overleg met de dierenarts, een dierengedragstherapeute, een kattenfluisteraarster; hij bleef heimwee houden. Aan de andere kant was hij altijd weer blij om terug bij ons te zijn. Eén keer ging het goed mis, in 2012: hij was bij zijn oude huis waarschijnlijk in het busje van een tuinman of electriciën of zo gestapt en aan de andere kant van Hilversum terecht gekomen. Vandaar wist hij de weg terug niet meer te vinden. We hebben hem bijna vijf weken gezocht, en uiteindelijk kregen we hem dankzij de chip weer terug, sterk vermagerd. Dus mensen met huisdieren die buiten komen: je huisdier chippen is zeker de moeite waard!
De laatste keer dat hij er vandoor ging was oktober 2014, vier maanden voor zijn einde. Ik heb eens uitgerekend dat, als ik alle ritjes die ik heb gemaakt om hem op te halen uit Hilversum achter elkaar leg, ik ruim voorbij Parijs ben gekomen. ‘De kat van Ome Willem’ is er niets bij.
City had een hekel aan Hiro, die hem vanaf kitten pestte, maar met Micah kon hij het goed vinden. Poesjenel was de kat met wie het best bevriend is geweest. Op 9 februari 2015 moesten we City laten inslapen, bij ons thuis. We hebben hem begraven in zijn oude tuin in Hilversum, naast Poesjenel.
Poesjenel
Mijn lapje Poesjenel (1997-2005) was een zuivelkatje. Boter, kaas, room, yoghurt, kwark, ze lustte het allemaal als ze maar even de kans kreeg. Uit beleefdheid nam ze wel een hapje vers vlees of vis, maar als ze kon kiezen, gaf ze echt de voorkeur aan blikjesvoer. Poesjenel speelde graag met kraaltjes en elastiekjes (liefst rose, echt een meisje) die ze als ze er genoeg van had netjes opruimde door ze in het bakje met de harde kattebrokjes te leggen. Daar at ze dan keurig omheen.
Ze was heel aanhankelijk, op het opdringerige af, maar ook erg schrikachtig. Dat komt waarschijnlijk doordat ze de eerste zes weken van haar leven bij haar moeder (een wilde zwerfkat) in een kooi bij de dierenarts zat. Toen de kittens gespeend werden, hebben ze de moeder gesteriliseerd en weer vrijgelaten.
Wat haar zo bijzonder maakte: ze kon praten. Ze kijkt je aan en geeft antwoord als je iets tegen haar zegt, en ze heeft een ongelooflijk repertoire aan miauwtjes. Ze hield ook van apporteren. Prullebakken vol papierpropjes heb ik voor haar door het huis geworpen.
Poesjenel is in 2005 tot ons grote verdriet plotseling overleden aan een of ander virus. Ze is acht jaar oud geworden. We zullen haar nooit vergeten.
Betje
Over Betje (1986-2006) is er culinair gezien niet zoveel te vertellen. Toen ze bij ons kwam was ze al twintig jaar oud, hoogbejaard dus, en ze mankeerde van alles. Af en toe kreeg Betje een lepeltje leverworst. De dierenarts had me de tip gegeven de antibioticapilletjes die ze in het begin nodig had aan te bieden in een verpakking van smeerleverworst. Eerst een balletje leverworst zonder pilletje, het volgende met vulling. Op die manier kreeg ze prima de medicijnen binnen. De antibiotica hoefde op een gegeven moment niet meer, maar de leverworst bleef.
Betje was haar hele leven een buitenkat, maar toen ze met haar twintig jaar eenmaal ergens binnenshuis een kattekussen had, zette ze ook geen poot meer buiten de deur. Ik probeerde het nog wel eens als ze achter me aan liep (dat deed ze vaak als ze wakker was): bij mooi weer wandelde ik de tuin in. Betje zette braaf pootje voor pootje, totdat ze bij de drempel van de keukendeur was aangeland. Dan stopte ze, wierp een achterdochtige blik op het zonovergoten gras, en draaide zich resoluut weer om. Ze was er helemaal klaar mee, het buitenleven.
Betje is op 5 april 2006 vredig ingeslapen. Zie deze LJ-post.
Clio
Clio (2005-2008) is na Poesjenel bij ons in huis gekomen. Toen ze bij ons kwam was ze ruim acht weken oud, en toen ze eenmaal was gewend (na twee dagen) een model-kitten: levendig, nieuwsgierig, ondeugend, aanhankelijk, speels. In het begin kreeg ze nog junior-voer. Van de brokjes zie ik de zin wel in, ze zijn wat kleiner en minder hard dan brokjes voor grote katten, maar dat blikjesvoer, daarvan vraag ik me toch sterk af of ik niet gewoon in een slimme marketing-truc ben getrapt. Feit is wel dat niet alleen Clio dat voer lekker vond, ook City en zelfs Betje kwamen erop af. Om te voorkomen dat Betje ervan at, was het genoeg om Clio’s bakjes op een verhoging te zetten, want bejaarde Betje kon niet meer klimmen of springen, maar onze veelvraat City moest echt in de gaten worden gehouden.
Clio was overigens de meest relaxte kat die ik heb gehad. Als je haar optilde, bleef ze helemaal slap hangen, en als je haar op schoot zette, plooide ze zich over je benen als een zijden lapje. Ze is een elegante, ranke poes geworden, en een héél goede jaagster.
Toen Clio twee jaar oud was, mocht ze voordat ze werd gesteriliseerd één keer een nestje krijgen. Eind augustus 2007 was ze krols (verslagje), en twee maanden later is ze moeder geworden van drie kittens, allemaal katertjes. De vaders (want poezen kunnen van meer dan één kater in dezelfde worp kittens hebben) waren stoere Kortenhoefse katers. Clio was een heel geduldige moeder, het kitten dat we hielden, mocht zelfs met tien maanden nog af en toe bij haar drinken. Daar kwam abrupt een eind aan toen Clio twee weken voor haar derde verjaardag door een auto was aangereden. Ik ben degene die de moeite heeft genomen de dierenambulance te bellen dankbaar. We weten tenminste wat er met haar is gebeurd.
Hiro
Hiro (2007-2018) was volgens de dierenarts een halve Noorse Boskat. Moeder Clio is dus chic op pad geweest! Van de drie kittens was hij de eerstgeborene, hij heeft bijna vier uur in het geboortekanaal vastgezeten. En hij had iets merkwaardigs: na zeven weken verdwenen zijn snorharen, en we zijn er nooit achter gekomen waarom. Gelukkig groeiden die weer aan, want een kat zonder snor is gehandicapt. Iemand mailde me met een mogelijke oorzaak: de moeder zou de snorharen afbijten omdat ze teveel kriebelen bij het zogen.
Hiro heeft buitengewoon veel belangstelling voor alles wat we eten, hij moet echt leren alléén uit zijn eigen bakje te eten. Hij is de eerste kat die ook wil weten wat we drinken. Als hij de kans krijgt duikt hij in ieder glas en kopje om te keuren wat erin zit. Meestal komt hij dan proestend en snuivend weer boven. Maar zijn eigen waterbak is een speelplaats. Hij staat graag met zijn voorpootjes in het water en spettert het rond. Net als Poesjenel, is ook deze kat dol op zuivel, speciaal yoghurt.
Hiro is genoemd naar de Japanse held uit de Amerikaanse actieserie Heroes. Mijn dochter vond dat hij wel op Hiro Nakamura leek. Nog een Portet van Hiro.
Net als zijn moeder is Hiro een jager. Hier in Kortenhoef zijn blijkbaar geen muizen of eekhoorntjes, hij begon met meikevers waarmee hij voetbalde totdat ik de duizelige insecten weer buiten zette. Toen wierp hij zich op kikkers. Die klamme beestjes hielden zich dood, in de hoop dat Hiro zijn interesse zou verliezen. Ik gooi ze dan snel weer de tuinvijver in. Ze weten niet hoe snel ze dan naar de bodem moeten zwemmen. Zelfs vleermuisjes waren niet veilig voor Hiro. Hij bleef City, onze oudste kat, uitdagen sinds hij nog kitten was. City was daar niet van gediend. Maar met Micah was hij dikke maatjes.
Sinds de zomer van 2015 is Hiro een enige, allenige kat. Tot onze verrassing bloeide hij helemaal op. Hij was altijd buitengewoon schuw (zeker voor vreemden), aaien lukte alleen als hij dat wilde, op schoot kwam hij zelden. En spinnen deed hij niet. Maar nu! Hij blijkt héél hard te kunnen spinnen, en ligt urenlang op schoot als hij de kans krijgt. Daarom komt er niet een nieuwe kat bij. Stel je voor dat Hiro dan weer in zijn schulp kruipt, dat zou naar zijn.
Wat betreft eten is Hiro moeilijk. Hij moet wel veel jagen, want in huis eet hij maar mondsjesmaat nat voer, en ook de harde brokken blijven vaak liggen. Toch is hij niet mager. Het is me een raadsel.
Er is heel naar nieuws. In april 2018 is bij Hiro zowel een hartziekte als uitgezaaide longkanker geconstateerd. Levensverwachting: het kan elk moment afgelopen zijn of nog een jaar duren, of ergens daar tussenin. We genieten van de tijd die we nog met hem hebben, maar het is heel moeilijk. Nog moeilijker is de afweging wanneer de pijn en benauwdheid te erg worden. Katten zijn heel goed in het verbergen van lichamelijk ongemak. En een update: die tijd is maar heel kort geweest. Vijf dagen na de diagnose hebben we hem moeten laten inslapen, hij had te veel pijn, had niet genoeg adem. Hij weigerde medicatie, toedienen leverde te veel stress op. Hij was altijd eigenwijs.
Mortje en Manje
Dit zijn de broertjes van Hiro. Met negen weken zijn ze samen naar hun nieuwe huis gegaan, bij een vriendin van mij. Ze hebben het enorm naar hun zin daar, met uitgestrekte weilanden als jachtterrein tot hun beschikking. Daar maken ze gebruik van ook, ik krijg regelmatig verslag van wat ze nu weer naar binnen hebben gesleept, van duiven tot een flinke rivierkreeft. Af en toe pas ik op ze, als hun baasje met vacantie is.
In januari 2022 bleek Mortje een agressief gezwel onder zijn tong te hebben. Helaas heeft mijn vriendin hem moeten laten slapen. Ik was mee naar de dierenarts. Hij heeft een heerlijk leven gehad, lekker ruig buiten en liefdevol binnenshuis.
Op de foto hierboven zijn de kittens negen weken oud. Links Mortje en Manje, rechts Hiro. Manje lijkt erg op zijn moeder, Hiro en Mortje zijn duidelijk broertjes, maar Mortje heeft vier witte sokjes en een wit puntje aan zijn staart, en Hiro heeft het allerzachtste velletje van de drie.
Micah
Micah (2008-2015) hebben wij enkele weken nadat Clio was aangereden in huis gehaald, ruim tien weken oud. Jaja, natuurlijk vonden wij het leuk, weer een kitten erbij. Maar we deden het voor Hiro, hoor! Het beestje werd ons aangeboden als poesje, maar toen wij na een paar dagen zo onbeleefd waren onder de staart te gluren, bleek het toch echt een katertje te zijn. Ik had hem graag Gaius genoemd, maar dat vond mijn dochter niet goed. Het werd dus Micah. De dierenarts was het met ons eens, en deelde meteen mee dat hij Oosterse voorouders had (Siamezen). Wij konden een stronteigenwijze, maar aanhalige en communicatieve kat verwachten. Micah en Hiro konden na een week al goed met elkaar overweg. City kon het ook met Micah vinden, maar hij blijft zich wat gereserveerd opstellen.
Micah scheen zijn smaak af te kijken van ‘grote broer’ Hiro: yoghurt vindt hij héérlijk. Hij groeide als kool, en was erg, heel erg actief. Toen Micah ouder werd, bleek dat hij een lieve, maar ook zeer assertieve kat was, zoals de dierenarts had voorspeld. Waar onze andere katten op een afstandje chagrijnig naar vreemde kattenbezoekers in de tuin keken, stapte Micah op ze af. En, klein als hij was, maakte hij dat de andere katten voor hem weken. Micah was Topcat!
In juni 2015 is Micah, net als Clio zeven jaar eerder, aangereden en overleden. We missen zijn felle oogjes, zijn keiharde spinnen en zijn ‘pootje’, dat hij net als een Japanse gelukskat omhoog hield als hij geaaid wilde worden.
Luna en Milo
We noemen ze katten 2.0. Enkele weken nadat Hiro plotseling was overleden, vertelde een goede vriendin dat de poes waar zij katjes van had weer een nestje zou krijgen. Het nestje bestond uit drie katertjes en een poesje. Ik was niet van plan zo snel weer aan katten te beginnen, maar na bijna 22 jaar minstens één kat in huis te hebben gehad, is helemaal geen kat toch wel erg leeg. Soms komt er iets op je pad. Het donkere poesje heet Luna, het lichtere katje is Milo. Ze zijn geboren op 1 mei 2018.
Op de foto staan ze op het punt de kattenmand waarin ze de reis hebben gemaakt te verlaten. Milo bleek bij het onderzoek door de dierenarts overigens óók een poesje te zijn. Gelukkig maakt dat voor ons niet uit, en de naam gaan we niet veranderen. Milo kan ook een meisjesnaam zijn. Overigens bleek er nóg een katertje in dat nestje eigenlijk een poesje te zijn.
We zijn vijf kwartalen verder. De zusjes passen nog steeds in de mand! Luna en Milo zijn inmiddels gesteriliseerd, en ze mogen tussen de spitsuren door overdag naar buiten, met een belletje om. Milo heeft zich gespecialiseerd in het vangen van vlinders, Luna brengt kikkers. We proberen er zoveel mogelijk te redden. En Luna apporteert net als Poesjenel! Haar favoriete objecten zijn niet elastiekjes maar gebogen ijzerdraadjes. De uiteinden zijn naar binnen gebogen en om de draad gewikkeld, zodat er geen scherpe punten zijn.
Inmiddels is Luna met mijn dochter meeverhuisd naar haar nieuwe woning. Die heeft het daar behoorlijk naar haar zin. Milo is bij mij gebleven, en ik krijg niet de indruk dat ze Luna mist. Ze wilde wel een tijdje helemaal niet naar buiten door een stelletje schurken van katers die onze hele tuin hadden geclaimd. Inmiddels gaat ze af en toe weer eventjes, als ik goed heb gekeken of die engerds niet in de buurt zijn.
Vreemde bezoekers
In Hilversum had ik er geen last van, maar hier in Kortenhoef hebben we regelmatig vreemdelingen over de vloer. Het kattenluik zit in de keukendeur. Er is een Mooie Rooie die erg brutaal is en nog kwaad wordt als je hem buiten wil zetten ook, er is een slimme Felix-kat die het luik weet open te hengelen als het op slot zit, en er is een heel schattige grijzige loenzende poes (ik noem haar dus Barbra). Mijn katten zijn niet blij met die indringers. Toch zitten ze soms heel passief op een afstandje met grote ogen te kijken hoe een vreemde kat hun brokjes opknabbelt. Zelfs Micah. Maar andere keren stuiven de katteharen in het rond en worden de brutalerds met veel kabaal uit het pand verwijderd.
Gedurende de katloze periode hebben buurtkatten onze tuin geclaimd. Wel andere dan een een paar jaar geleden. Er is een lapje met heel veel wit en kleine oortjes (Scottish fold?) bijgekomen, en een cyperse kat die wat op Clio lijkt. Die wandelde laatst op het terras met een muis in haar bek. Ik vraag me af of dit het beest is dat wel eens aan het kattenluik morrelt. Toen Luna en Milo een paar dagen in huis waren heeft ze een hele tijd gefascineerd door het raam naar binnen gestaard, ze volgde al hun capriolen. Ben benieuwd hoe dat gaat als ze over een paar maanden naar buiten mogen.
Nog meer kattenfoto’s en -verhalen
Meer kattenfoto’s op deze site: Poesjenel eet een ijsje, Poesjenel probeert vis, City houdt van zalm, City houdt ook van zalmforel, Clio maakt kennis met de Japanse keuken, Hiro keurt de blancmanger met rivierkreeftjes, Hiro inspecteert een egeltje, City keurt de stokvis.
Meer kattenfoto’s op Facebook: Kattensoep, Afscheid van City, Micah is niet meer, Hiro als spook, Hiro wordt 8 jaar, Hiro als kerstkat, Katten 2.0, Opvoedprobleempje, Synchroonslapen. Mijn katten op youtube (één filmpje).
Meer over mijn katten op mijn LJ (in het Engels, dat wel, en blijkbaar zijn de foto’s daar verdwenen): Inscrutable Felines, First Mouse, My Brave Cats, Shameless Cats and Magpies, My biggest fan …, Refugee Cat, Family Extension, Update on Betje, My cat Poesjenel, Pleased to meet you, my name is Clio …, Cats and Brussels Sprouts, My new keyboard extension, Goodbye Betje, Kittens?, Kittens and Cookies, Portet van Hiro, Sad cat post, again …, New recipe (and new cat), Micah loves Sushi Day, Hiro loves paella, Vertical and horizontal cats, The most pigheaded cat ever, Scary Cat!, Dogged, Cats and doves, Finally!.
De katten van Coquinaria
© Auteur